Po burzy

[Mrozikos667]

Nie jestem specjalistą od Kore-edy, ale podobało mi się to dużo bardziej niż uwielbiany przez niektórych "Nasza młodsza siostra". Tamten film był dobry, ale miał o jakieś 12 zakończeń za dużo. "Po burzy" jest dużo bardziej zdyscyplinowany pod tym względem, a ponadto bardziej wstrzemięźliwy jeśli chodzi o emocje - przez większość czasu bohaterowie starają się je skrzętnie ukrywać, wszystko trzeba wywnioskować z małych gestów. Tak powinno się robić dramaty rodzinne - bez niepotrzebnego dramatyzowania.

[eliska]

Nie widziałam filmów,ale... Mroziku zgadzam się, że w filmie małe gesty wyglądają lepiej, jednak w życiu czasem chce się wyć, więc wiesz różnie to bywa.
ps. cyt. " o jakieś 12 zakończeń za dużo " zapamiętam nie raz tak myślałam )))

[Mrozikos667]

jednak w życiu czasem chce się wyć, więc wiesz

Jasne, ale, jak zresztą sama zauważyłaś, zazwyczaj nie przekłada się to na dobre kino Zaraz po "Po burzy" byłem na "Amamie", która przyjęła właśnie tę drugą strategię - dużo efektownych emocji. Straszny film

[Grzes]

Na Po burzy jeszcze nie byłem, ale lejesz Mroziku miód na moje serce. Koreeda najlepszy jest właśnie w takim rozgrywaniu wszystkiego na niuansach, drobnych gestach - bardzo liczę na ten film, a po twoim poście liczę jeszcze bardziej.

Nota bene, w recenzjach, które napływały z Cannes, mieszały się trzy różne głosy: tych, którzy byli rozczarowani, bo brak dramaturgii jak w Jaki ojciec, taki syn, rozczarowanych, że film nie jest równie ciepły i słodki co Nasza najmłodsza siostra, i głos trzeci, że Koreeda robi wreszcie to, w czym czuje się najswobodniej. I dla mnie ten trójgłos był bardzo zachęcający, a ty się świetnie w niego wpisujesz.

[worren]

Kore-eda ma na mnie jakiś patent, bo jego najnowszy film "Po burzy" podobnie jak dwa poprzednie dodałem do ulubionych. Niby jest trochę inny od poprzedników, a wciąż wzrusza i trzyma za serce nawet pomimo tego, że reżyser wybiera na główną postać bohatera zagubionego, nieporadnego życiowo i w dodatku o wielu cechach negatywnych. Spodobał mi się przede wszystkim sposób prowadzenia Ryoty. Na przekór jego charakterowi bije z ekranu ciepło i taka ludzka sympatia do tej bliskiej życiu postaci. Ryota przypomina mi trochę dalsze stadium Antoine'a Doinela ze "Skradzionych pocałunków" Truffauta pomieszanych z tematyką rodzinną Yasujiro Ozu. W sumie wyszedł Kore-edzie oryginalny miks motywów z twórczości obu Panów. Mamy agencje detektywistyczną, serię mądrości niczym z "Tokijskiej opowieści" oraz niesamowicie dużo humoru ze strony matki bohatera. Pomimo braku dramatycznych scen ta opowieść zanurzona w realiach japońskiej codzienności gdzieś pomiędzy 23, a 24 tajfunem w danym roku wzrusza i pozostaje na długo w pamięci. Oby "Po burzy" znalazło krajowego dystrybutora i większa grupa osób mogła zobaczyć ten niezwykły film.

[Grzes]

A jednak rozczarowanie. Nie dlatego, że to film zły - Kore-eda pozostaje mistrzem opisu rodzinnego mikrokosmosu. Jego bohaterowie są wciąż świetnie nakreśleni i wiarygodni psychologicznie (pod względem ich zniuansowania to rzeczywiście chyba film lepszy od dwóch poprzednich). Ciągle też sposób patrzenia na nich pozostaje pełen ciepła i zrozumienia. Mimo wszystko czegoś mi wyraźnie brakuje. Jednym z problemów jest chyba strona stylistyczna - to bodaj najbardziej przegadany film Kore-edy, dosyć też nieefektowny (powiedziałbym wręcz, że telewizyjny) od strony wizualnej. Nie do końca przekonuje mnie też rozbudowanie wątków związanych z pracą głównego bohatera - dodają one (niepotrzebnie) relatywnie silny element narracyjny na uboczu głównego nurtu opowieści. Nie byłby to problem w innym filmie - tutaj jednak główny wątek jest praktycznie pozbawiony dramaturgii, co powoduje przesunięcie środka ciężkości filmu nie tam, gdzie powinien być, poza obręb rodziny. Najlepsze filmy Kore-edy, jak After Life czy Still Walking, obywały się w zasadzie bez tych narracyjnych elementów, dzięki czemu zyskiwały miejsce na chwile zawieszenia, ciszy, tak cenne w tego rodzaju kinie.

[m4ro]

Po dwóch poprzednich filmach tego pana... ten był już moim ostatnim. O ile Jak ojciec i syn jeszcze był trochę ciekawy, to na Po Burzy męczyłem się 2 godziny... Zdecydowanie nie lubię filmów, w których obraz wydaje się zbędnym dodatkiem do dialogów.

Szkoda klawiatury na film, którego po tygodniu w ogóle nie pamiętam.