Panie, panowie: ostatnie cięcie

[Melomanka]

Fascynujący film i świetne posunięcie z wyświetlaniem go na Rynku. Osobiście jednak nie miałabym nic przeciwko temu, żeby usunąć z niego kilka scen, bez których można by go oglądać razem z dziećmi

[Mrozikos667]

Widziałem wcześniej, bodaj na WFF, polecam. Wszyscy kinomani lubiący stare kino będą się świetnie bawić. Polecam zostać na napisy końcowe, wszystkie wykorzystane sceny są opisane, można sprawdzić te momenty, co do których nie było się pewnym

[aszeffel]

Fascynujący film i świetne posunięcie z wyświetlaniem go na Rynku. Osobiście jednak nie miałabym nic przeciwko temu, żeby usunąć z niego kilka scen, bez których można by go oglądać razem z dziećmi

ale kto by chciał chodzić do kina z dziećmi

[Melomanka]

Miałam na myśli również własne odczucia estetyczne

Polecam zostać na napisy końcowe, wszystkie wykorzystane sceny są opisane, można sprawdzić te momenty, co do których nie było się pewnym

Niestety strasznie szybko te napisy lecą, ja nie nadążałam z czytaniem wszystkich tytułów, a co dopiero wymienianych obok reżyserów i aktorów.

[uszaty fotel]

Panie, panowie: rewelacja! Najnowsze dzieło autora "Taxidermii" to złośliwy i bezczelny "nielegal", zmontowany z blisko 600 filmów komercyjnych i artystycznych, od "Awatara" (którym reżyser brawurowo otwiera film) przez do "Popiołu i diamentu". "Ostatnie cięcie" to wyraz żarliwej miłości do dziesiątej muzy i popis filmowej erudycji. Jedno nie wyklucza tu jednak drugiego, a wręcz spotyka się w tanecznym kroku. Palfi, świadom ograniczeń medium w dobie ponowoczesności, przywraca postać i opowieść wyobraźni widza, opierając się na jego wrażliwości, poczuciu humoru i mapy emocjonalnej pamięci, ufundowanej na niezliczonej ilości wspólnie spędzonych seansów. Forma, którą obiera jest zaskakująca, a od tysięcy jutubowych kompilacji dzieli ją z jednej strony - cienka granica, z drugiej jednak - ogromny talent i wrażliwość. Film poruszył mnie podobnie, jak prezentowany przed dwoma laty spektakl muzyczny Jerome Bela, zatytułowany "The Show Must Go On". Ten ostatni za pomocą elementarnych środków ekspresji tanecznej stawiał pytania o to, co nas porusza i jak rodzi się w nas muzyka. Palfi stawia analogiczne pytania, szukając na poziomie elementarnego spotkania znaczenia obrazu i dźwięku, tworząc często nową jakość, a post-modernistyczny eksperyment, polegający na braku czasu, miejsca akcji, fabuły i postaci sytuuje go w obrębie poszukiwań, godnych prac dramatycznych Samuela Becketta. Wspaniały film. Wielkie odkrycie.

[Grzes]

Cieszę się, że ktoś potrafi do tego dorobić taką interpretację. Dla mnie świetna zabawa, ale dokładnie tyle - nic więcej.