Halley

[Grzes]

Dziwne, że o tym filmie nie ma jeszcze wątku, biorąc pod uwagę liczbę pozytywnych opinii, które słyszałem przed wczorajszym seansem. Pomysł wyjściowy (co najmniej na papierze) bardzo oryginalny - pokazać samotność osób wyrzuconych poza nawias społeczeństwa ogarniętego manią pięknego ciała za pomocą historii o zombiem żyjącym w wielkim mieście i pracującym w klubie fitness. W rzeczywistości film gubi się w (czarnych, co jest pozytywne, ale) słabych żartach oraz pokazywaniu obrzydliwości związanych ze stanem głównego bohatera. I jest raczej nudny.

[Maja]

Rzeczywiście, arcydziełem nie jest, ale bardzo podobało mi się porównanie "martwego" zombie z żywymi zombie na siłowni: tak samo dbali o swoje ciała co dzień, chcieli zatrzymać czas, nie zostać odrzuceni jako ci inni od tych pięknych. Obrzydlistwa służyły raczej pokazaniu głębokości jego cierpienia w odmienności. Brzydząc się na pewno tym, co i na publiczności robiło wrażenie musiał z tym żyć, ratować się nie tyle przed rozpadnięciem, co przed ujawnieniem się. Nie było w jego życiu nic, co by go przy życiu trzymało: rodziny, miłości, pasji. Żył z rozpędu, przyzwyczajenia, automatycznie sprzątał, polerował. Wielu żyje tak jak zombie, bez celu, pez powodu, bo tak jest i już.

[doktor pueblo]

Aż dziw, że tak późno ktoś wpadł na pomysł wykorzystania zombie do poważniejszej opowieści o śmierci za życia. Film oglądało się dobrze, ale wydaje mi się, że jednak nie wykorzystano całości potencjału, jakby reżyser nie mógł się zdecydować, czy chce kręcić film o perypetiach zombie, czy metaforę społeczną. I nie bardzo rozumiem, po co to zakończenie rodem z Frankensteina? Chodziło o to, że jak już stracił męskość, to nie miał czego szukać w meksykańskim społeczeństwie?

[paNMieczyslaw]

Ja to odebrałem tak, że po tej stracie jego samotność była już kategorycznie nieodwracalna.

[Maja]

I słusznie. Chcemy czy nie, ta część ciała jest chyba dla wszystkich mężczyzn ich dowodem na męskość, radością, ostatecznym dowodem, że żyją. Kiedy odmawia posłuszeństwa, zaczynają się frustracje, depresje, agresja, przeniesienie środka ciężkości na inne przejawy życia. To była ostatnia próba, o której zresztą chyba nawet nie myślał, poczucia się choć trochę podobnym do innych. Miałam wrażenie, że przez moment miał nadzieję, że coś się w nim tlić zaczęło... i zgasło.

[psubrat]

Nie wiem dlaczego wszyscy patrzą tu na Halleya płasko i jednoznacznie jako film krytykujący konsumpcjonizm i pogoń za modelowym wyglądem. Tych spraw jest tu znacznie więcej, ale Grześ się jak zwykle znudził. Moje 10/10 z tej edycji.

[uszaty fotel]

Opowieść o śmierci społecznej, ubrana niegrabnie w kostium horroru cielesnego, z instrospekcyjnym i w domyśle dusznym nastroju, przywołującym dokonania Steve McQueena. Wszystko byłoby pięknie, ale ujęcie śmierci społecznej przez pryzmat nabożnej obserwacji rozpadającego się ciała to nie metafora, ale ledwie metaforka. Do tego budząca refluks przez niedbałą realizację (continuity, please!). Wszystko to zrobił w filmie Bob Clark, w swoim pięknym „Dead of Night”, gdzie metafora żywego trupa służyła mu do opowiedzenia o poważnym syndromie niedostosowania, który trawił powracających z Wietnamu amerykańskich żolnierzy. Clark wyszedł od estetyki kina grozy, żeby dość do przejmującej i transparentnej wypowiedzi artystycznej. Reżyser „Halleya” przemierza drogę dokładnie w przeciwnym kierunku.

[doktor pueblo]

Nie wiem dlaczego wszyscy patrzą tu na Halleya płasko i jednoznacznie jako film krytykujący konsumpcjonizm i pogoń za modelowym wyglądem.

Skąd takie przeświadczenie? Dla mnie to symbol, który można interpretować szerzej, ale wydaje mi się, że reżyser trochę za mało dał od siebie, a za wiele zrzuca na widza. Napisz lepiej, za co dajesz te 10/10, to będziemy mogli podyskutować.

[psubrat]

Trochę nie chce mi się tutaj rozpisywać, bo w końcu też moja subiektywna ocena. To film wspaniale wyważony, body-horroru było w sam raz, nie przesadzili z makabreską. Spokojne, ale hipnotyczne dla mnie tempo. Nie ogranicza się też do przesadnej krytyki kultu pięknego ciała, ale wychodzi ponad takie oczywiste ramy, można pomyśleć o jego martwocie w kontekście seksu (seksualności?), rutyny i nudnej pracy, samotności, codzienności... Trudno mi to dobrze opisać, odbieram ten kontekst jako znacznie szerszy. A już finał jest dla mnie ewidentną wskazówką, że ten film powinien był znaleźć się w sekcji konkursu NH.

[paNMieczyslaw]

A już finał jest dla mnie ewidentną wskazówką, że ten film powinien był znaleźć się w sekcji konkursu NH.

True.

[Mrozikos667]

Najbardziej w tym filmie urzekło mnie, że, przy tych wszystkich obrzydlistwach, jest jakiś taki... ładny. Zdjęcia pierwsza klasa, i nie chodzi tylko o paletę barw (dobraną, moim zdaniem, idealnie), ale też o to, które ujęcia nakręcono ze statywu, a które z ręki, czy też o to, jak pokazano tę dziewczynę, która jako jedyna była filmowana podobnie do bohatera, a zupełnie inaczej niż inni ludzie. To sugerowałoby prawdziwe uczucie Beto do niej. Takie detale to siła tego filmu. Można się zżymać, że przesłanie proste i dosadnie pokazane, ale, jak to napisał doktor pueblo, wykorzystanie zombie w takim kontekście to pewna nowość - niedostatku subtelności bym się nie czepiał, bo to w końcu film o zombie, nie? Jednym słowem: świetny pomysł wyjściowy i nie gorsza forma wystarczyły mi, by cieszyć się tym filmem, choć za żadne arcydzieło go nie uważam.

Co do zakończenia - oczywiście klimat arktyczny jest jedynym, w którym bohater może funkcjonować, więc podróż na biegun (czy gdzieś tam) to z tego powodu wybór oczywisty. Cena za to jest wysoka - całkowite odcięcie od ludzi. Aż chciałoby się zadać mu pytanie: stary, ok, będziesz żył (czy też "żył"), ale, cholera, co to za życie? Zupełna samotność jako cena życia, piękne i smutne zakończenie.

[eliska]

tyle juz napisanego
- kult ciała i pielęgnacja porcelany kontra główny bohater ze swoją autodestrukcją
- samookaleczenie w zakresie męskości, odczytałam jako ukaranie siebie za "ludzkie, męskie zapomnienie się "
- zakończenie - ech te zakonczenia zawsze najtrudniej o właściwy akcent na koniec - mam mieszane uczucia

ponieważ nie lubię punktowania filmów, więc tylko powiem, że film ŚWIETNY choć dołujący

[paNMieczyslaw]

- samookaleczenie w zakresie męskości, odczytałam jako ukaranie siebie za "ludzkie, męskie zapomnienie się "

Ja to odebrałem jako wypadek (było widać zaskoczenie i rozpacz), który był przekroczeniem Rubikonu w stronę pustki.

[eliska]

- samookaleczenie w zakresie męskości, odczytałam jako ukaranie siebie za "ludzkie, męskie zapomnienie się "

Ja to odebrałem jako wypadek (było widać zaskoczenie i rozpacz), który był przekroczeniem Rubikonu w stronę pustki.

możliwe - tu niuanse decydują o interpretacji, może też płeć ?

choć wydaje mi się, że w przypadku tej konkretnej części ciała - człowiekowi w domu, nie przy maszynie, jest raczej trudno ulec wypadkowi

[aszeffel]

El, widać, że nie oglądasz reklam firm ubezpieczeniowych

[eliska]

))))) no tak ))) mam braki w lekturze

[doktor pueblo]

choć wydaje mi się, że w przypadku tej konkretnej części ciała - człowiekowi w domu, nie przy maszynie, jest raczej trudno ulec wypadkowi

Nie jest trudno, jeśli części ciała odpadają ci samoistnie Na moje oko to jednak był wypadek, bo wyglądał na przerażonego tym co się stało.

[eliska]

choć wydaje mi się, że w przypadku tej konkretnej części ciała - człowiekowi w domu, nie przy maszynie, jest raczej trudno ulec wypadkowi

Nie jest trudno, jeśli części ciała odpadają ci samoistnie Na moje oko to jednak był wypadek, bo wyglądał na przerażonego tym co się stało.

może mi coś umknęło faktycznie i inaczej zobaczyłam - faktycznie on się rozpadał

ja tę rozpacz odczytałam : CO JA ZROBIŁEM !!!!

[Mrozikos667]

Generalnie chyba było tak, że w przypływie złości i rozpaczy zdecydował się podjąć ryzyko (zresztą pewnie nie do końca świadomie), no i stało się. Wtedy dotarło do niego, co zrobił, i stąd przerażenie. Czyli wypadek, ale sam się prosił.