Spadająca gwiazda

[doktor pueblo]

Reżyser chciał pokazać widzom, jak wygląda czysta nuda i udało mu się to świetnie. Na dokładkę dużo kolorowych szlafroczków i bibelotów. Polecam na drzemkę!

[inheracil]

Na film kostiumowy, to szlafroczków i bibelotów było mało Strasznie razi sztuczność otoczenia i kostiumów. a nie odnoszę wrażenia. że jest to sztuczność kontrolowana jak było w np. Ja, Don Giovanni. Dobry król, zła demokracja, dziwacznie brzmi ten przekaz po Lewiatanie Zwiagincewa.

[psubrat]

A mnie ta, Waszym zdaniem, kostiumowa nuda bardzo ucieszyła. Nie jest to może poziom "Aity", która powstała w tym studiu wcześniej, ale na tak odważną wizję króla poczekamy w Polsce jeszcze wiele lat.

[Franciszek]

Ciężko mi było trzymać powieki pod kontrolą, fakt. Chociaż dla mnie wcale nie bibelotów było za dużo, ale tego, co reżyser próbował wcisnąć. Nawet podczas rozmowy z nim odniosłem wrażenie, że sam się pogubił w tym, co to w ogóle miało przekazać (koniec romantyzmu, początek modernizmu, Alicja w Krainie Czarów, kino polityczno-erotyczne, hommage dla włoskiego kina lat '70, a nawet komentarz do współczesności). Wszystko czyli tak naprawdę nic. Bywało śmiesznie, ale bez przesady. Szkoda wielka.

[tangerine]

miał być ambitny teatr telewizji... i wyszła parodia arthousowego kina ? czy o to chodziło ? mimo wszystko rozczarowanie...

[aszeffel]

jak na razie mój ulubiony film festiwalu, dla mnie czarujące, współczesne, interesujące kino. Żadnej nudy.

[Grzes]

miał być ambitny teatr telewizji... i wyszła parodia arthousowego kina ? czy o to chodziło ? mimo wszystko rozczarowanie (mimo wszystko - bo nie spodziewałem się niczego wielkiego)...

A mnie się też podobało, nawet jeśli sceny muzyczne wydały mi się krokiem za daleko. I mimo że cyfrowa realizacja zabiła trochę piękno obrazu. Oczywiście ograniczenia, takie właśnie "teatrotelewizyjne", ograniczały trochę pole działania reżyserowi, ale wyszło z tego coś, co "normalny" teatr telewizji przerasta pod każdym względem.

[psubrat]

Dzięki, aszeffel i Grześ, przynajmniej nie czuję się osamotniony w moim oczarowaniu.

[Jarosz]

To był baaaaaaardzo słaby teatr telewizji. Coś w stylu próby pokazania widzom, jak się sobie wyobraża kamp historyczny. Na dodatek wygląda na to, że prawie nikt na festiwalu nie wie, jak się naprawdę nazywa reżyser. W "katalogu" stoi, że Luis Miñarro, a tymczasem na ekranie był Lluís Miñarro. Niby drobnostka, niemniej to tak jak z tym nieszczęsnym przecinkiem z tego wątku.

[psubrat]

Dobrze to nazwałeś.... kamp historyczny... podoba mi się.

[tangerine]

Żadnej nudy.

Nudne to to nie było. Przecież to zabawa kinem. I to mnie właśnie rozczarowało: to jest tylko zabawa kinem.

[inheracil]

To zabawa kinem nie może być nudna?

[doktor pueblo]

Nuda to nie brak akcji, tylko brak zainteresowania. Spadająca gwiazda była dla mnie bardzo nudna, w przeciwieństwie na przykład do super ciekawych Bezpańskich psów.

[peter]

Dla mnie to jedna z najciekawszych filmowych propozycji tej edycji festiwalu. Znakomite kino kostiumowe, które jednocześnie bawi się tym kostiumem. Warto też zwrócić uwagę na językowe smaczki (hiszpański, baskijski i kataloński), które podbiją historię.

[tangerine]

piosenki wykorzystane w filmie do posłuchania:
https://www.youtube.com/watch?v=eS0bDnE9JvY
https://www.youtube.com/results?search_ ... t+si+jolie

[Grzes]

Dobrze to nazwałeś.... kamp historyczny... podoba mi się.

A mnie się nie podoba, bo koncentruje uwagę na tym, co w tym filmie wcale nie najważniejsze, nie zajmujące najwięcej miejsca, i być może rzeczywiście najsłabsze. To jest film o paraliżującej niemożności. Niemożności rządzenia, ale nie tylko - stąd tak istotne wątki związane z seksem (czy w dużej mierze impotencją), niektóre dosyć osobliwe. Natomiast film nic by moim zdaniem nie stracił, gdyby zniknęły z niego te najbardziej kampowe elementy, jak scenki muzyczne, komentarz do obrazu wzwiedzionego członka itp.

[tangerine]

Dobrze to nazwałeś.... kamp historyczny... podoba mi się.

A mnie się nie podoba, bo koncentruje uwagę na tym, co w tym filmie wcale nie najważniejsze, nie zajmujące najwięcej miejsca, i być może rzeczywiście najsłabsze. To jest film o paraliżującej niemożności.

Rozumiem, że według Was ten bohater nie nadawał się na króla, był zbyt idealistyczny i mało tyrański. Ja próbowałem gdzie indziej szukać owej niemożności - nie w nim ale w sytuacji. Z opisów wychodziło mi, że to film o byciu marionetką na stanowiskach władzy. System jako zbiorowa instancja przejął kontrolę nad podejmowaniem decyzji. Obserwujemy uwięzionego w swoich dziwactwach króla - tylko pytanie co jest przyczyną a co skutkiem. Różnica między królem Hiszpanii, a donem z Trudno być Bogiem jest zdeponowana w otoczeniu - w osobliwym średniowieczu pokazanym w powieści Trudno być Bogiem mamy do czynienia z ludźmi zabobonnymi, głupimi (mądrali się tam zabija), zaś w świecie pokazanym przez Minarro (czasy zmierzchu monarchii, ewentualnie alegoria współczesności) mamy do czynienia z przebiegłymi manipulantami oraz intrygantami. Nikt nie ukazuje mu szacunku. Króle nie posiada również żadnych atrybutów władzy (don posiada, co najmniej dwa ale nie będę spoilerował).

[Grzes]

Rozumiem, że według Was ten bohater nie nadawał się na króla, był zbyt idealistyczny i mało tyrański. Ja próbowałem gdzie indziej szukać owej niemożności - nie w nim ale w sytuacji. Z opisów wychodziło mi, że to film o byciu marionetką na stanowiskach władzy. System jako zbiorowa instancja przejął kontrolę nad podejmowaniem decyzji. Obserwujemy uwięzionego w swoich dziwactwach króla - tylko pytanie co jest przyczyną a co skutkiem.

Nigdzie nie napisałem, że się nie nadawał na króla, i niczego takiego nie znalazłem w filmie (chyba że na króla w warunkach, w których przyszło mu panować). Nie widzę tam też "uwięzienia w swoich dziwactwach". Raczej obserwujemy kogoś pełnego zapału i dobrych chęci, ale konsekwentnie kastrowanego, sprowadzanego do roli marionetki przez otoczenie, kto musi czymś wypełnić czas, myśli itd. Kto czuje się impotentem nade wszystko w obecności żony, bo ona jest w stanie dostrzec jego położenie. Inni przedstawiciele władzy (ministrowie) wydają się różnić od króla tym, że akceptują swoją faktyczną niemoc jako coś naturalnego, i mogą się poddać fizycznej rozpuście, bo to jedyny atrybut władzy, który im pozostaje - zresztą król w trzeciej części filmu, po wyjeździe królowej, też tę postawę przyjmuje.

Ktoś tu powyżej napisał, jakoby ten film miał być o dobrym królu i złej demokracji. Nic bardziej błędnego - to nie jest o żadnym królu, tylko władzy w ogóle, o władzy w sytuacji, w której od dobrej woli rządzących niewiele zależy (bo "system" działa samoczynnie, ponad nimi), władzy, która zostaje sprowadzona wyłącznie do sfery symbolicznej. W tym sensie jest to film dotykający spraw bardzo istotnych również, a może przede wszystkim, dzisiaj.

[doktor pueblo]

Ktoś tu powyżej napisał, jakoby ten film miał być o dobrym królu i złej demokracji. Nic bardziej błędnego - to nie jest o żadnym królu, tylko władzy w ogóle, o władzy w sytuacji, w której od dobrej woli rządzących niewiele zależy (bo "system" działa samoczynnie, ponad nimi), władzy, która zostaje sprowadzona wyłącznie do sfery symbolicznej. W tym sensie jest to film dotykający spraw bardzo istotnych również, a może przede wszystkim, dzisiaj.

Tyle tylko, że to wiadomo od pierwszych minut filmu a kolejne nic nie wnoszą. To dla mnie właśnie podstawowy mankament filmu.