Pewnego razu w Anatolii, reż. Nuri Bilge Ceylan

[Seblon]

Pewnego razu w Anatolii Nuri Bilge Ceylana (Trzy małpy, Klimaty, Uzak, Chmury w maju, Kasaba - w minionych latach wszystkie prezentowane na NH) to drugi film otwarcia 11.NH. Jakie są Wasze wrażenia?

Pewnego razu w Anatolii zdobyło Grand Prix Jury na MFF w Cannes 2011.

o filmie

[jh]

Wrażenia średnie - mimo że posiadałam wejściówkę i pojawiłam się wcześniej nie zostałam wpuszczona na seans . Podobnie jak zresztą kilkadziesiąt osób.

[Mrozikos667]

Serio? Paskudnie.

Ja na szczęście wszedłem i jestem nader kontent. "Klimaty" podobały mi się trochę bardziej, tutaj zazgrzytała mi ta humorystyczna scenka z brakiem worka na ciało, jakaś taka nachalna mi się wydała. Poza tym żadnych zastrzeżeń, fantastyczna końcówka pokazująca, jak łatwo można dać się uwikłać. W trakcie seansu miałem wrażenie, że jednak niepotrzebnie rozciągnięty, ale zakończenie świetnie uzasadnia potrzebę tak długiego czekania.

[doktor pueblo]

Świetny film. Pozornie przydługi, ale tylko pozornie, bo wszystko rzeczywiście okazuje się mieć sens. Podobało mi się to jak śledczy męczyli się przez noc (i widz z nimi), a potem nadszedł dzień i nowe siły. A głupawka na miejscu zbrodni jak dla mnie bardzo zabawna i - po nieprzespanej dobie - całkiem na miejscu

[Mrozikos667]

Tak, tak, sama w sobie rzeczywiście zabawna, ale do całości mi pasuje jak pięść do nosa Na szczęście, jak pisałem, nie zaważyło to zbytnio na całokształcie.

[Jarosz]

Najlepszy film Ceylana jak dla mnie

[aszeffel]

dla mnie też, choć Uzaka nie zdradzę, i znowu zarzucę Ceylanowi (choć w mniejszym stopniu niż w 3 małpach) jego "fotograficzną" manierę (na jego stronie można obejrzeć te "wysmakowane" fotografie), film ukryty pod powierzchnią filmu, nie o tym, co na ekranie, o czymś innym, o niewidzialnym, podobał mi się

[doktor pueblo]

A mi piękne, pocztówkowe zdjęcia nie przeszkadzają, bo dzięki nim mamy dwa w jednym, schowany nieco moralitet (o zbrodni i karze, o odpowiedzialności, o prawdzie i tym czy zawsze jest sens jej szukać), a zarazem piękny portret Anatolii.

@Mrozikos667: mi się scena komediowa nie gryzła z filmem, bo wydawała czymś naturalnym - naturalnym odreagowaniem po ciężkiej nocy; tak się w końcu zachowują normalni ludzie. Pewnie hard-corowo nowohoryzontowi widzowie byliby bardziej zainteresowani śledzeniem dalszych losów jabłka w strumyku, ale ja mimo wszystko cieszę się, że Ceylan nie poszedł tą drogą

[ogqozo]

Ogólnie trochę śmiechu było, a i takiej śmieszno-smutnej ironii pod dostatkiem. Na pewno inny film, niż poprzednie Ceylana, będę go polecał sprawdzić nawet osobom, które skreśliły go za "ściemnianie uduchowienia" w jego najbardziej znanych dziełach. Tu jest bardziej realistycznie, jakkolwiek by to słowo już dzisiaj w kinie nic nie znaczyło. Film bez wątpienia piękny, ogląda się super, z powodów raczej niezależnych (martwiłem się o zdążenie na kolejny film) zaczął mi się nieco w końcówce dłużyć. A może to przez to odejście od pięknych krajobrazów i wejście w codzienność, kiedy w zasadzie już wiadomo, co powie który bohater? Trzeźwo oceniając, do miana najlepszego filmu Cannes (co gdzieniegdzie czytałem) brakuje tu jednak treści, takiej mniej banalnej.

[chinaski]

Wspaniały film, a scena z jabłkiem bardzo wzruszająca.

[raf]

A mi się nie podobało. Pewnie za durny jestem do tych obrazów jabłek, melonów, piłek kopanych przez dzieci...

[psubrat]

W skrócie: wolę tego innego Ceylana, którego nie lubi Asz. ;-D

[okon]

Czy przypadkiem Ceylan nie zamiata ulicy w jednej ze scen?

[psubrat]

A dziś przy okazji projekcji filmu w Kazimierzu w radiowej trójce jakiś pan od kultury powiedział Grażynce, że bardzo czeka na ten film z Turcji o Antalyi. ;-D

[Melomanka]

Jakoś tak nasłuchałam się o tym filmie, że fatalny, nuda, panie, nic się nie dzieje, więc na festiwalu go odpuściłam, bojąc się takiej męki jak na "Papierowym żołnierzu". Ale dziś chciałam gdzieś przeczekać imprezę w moim mieszkaniu i akurat ten film był wyświetlany w kinie najpóźniej, wolałam już nawet pospać w sali kinowej niż w pokoju, do którego ciągle włażą jacyś pijani nieznajomi I taką ciekawostkę zaobserwowałam - na widowni ja w pojedynkę, jakiś pan w pojedynkę i do tego 3 pary, ja i on przez te 2,5 godziny siedzieliśmy skupieni, pary natomiast cały czas niewerbalnie (a czasem i werbalnie) komunikowały sobie wzajemnie, jak bardzo się nudzą :> Ja osobiście zaczęłam odczuwać pewne znużenie od momentu, kiedy doktor idzie ulicą i patrzy na reklamy, dachy i wróble, ale możliwe, że to tylko kwestia pory seansu - ta część filmu była już po północy.

Swoją drogą to było całkiem ciekawe doświadczenie - z filmu, w którym kobiety są okutane chustami, wyjść przed Helios, gdzie przewalały się tłumy dziewczyn wydekoltowanych, w miniówkach i szpilkach, wrzeszczących "K***aaa, ale się w ch** na***aaaam!"