Le Quattro Volte

[waszkas]

Musicie to zobaczyć!

[aszeffel]

Wcześniej czytałam, że to jest film, w którym Frammartino porzuca perspektywę antropocentryczną i bardzo mnie to zaintrygowało, teraz go chciałam z tej opinii, stawiającej film w klasie "idzie nowe", rozliczyć. Otóż, zastanawiam się, czy tak jest w istocie. Może jednak nie?

Wiem, że "grały" autentyczne zwierzęta, ale zauważyłam, że wzruszenie wywołały w nas (sądząc po reakcji publiczności) te zachowania zwierzęce, w których sami siebie odnaleźliśmy. Wzrusza nas człowieczeństwo zwierząt. Na tym się skupiamy, reżyser też. A co ze zwierzęcością? A co ze specyfiką bycia drzewem? I jak to pokazać, "jak myśleć ze zwierzętami"? Nie mam pojęcia. Ale film Frammartino na to pytanie nie odpowiada, może to jest po prostu film o czymś innym.

[tangerine]

ale o czym?

[aszeffel]

na przykład o kalabryjskiej wiosce, w której tradycyjną metodą wyrabia się węgiel drzewny

[MK]

film jest swietnie skonstruowany, a to juz cos, jednak malo mnie jakos wciagnely przygody drzewa w tartaku. Za to kozy byly bardzo fotogeniczne. Oraz uroczy wandal, pies Vuk (specjalnie sprawdzalam w napisach jak sie nazywa


*czy mi sie tylko wydawalo, czy w jednej ze scen pasterz kuca za potrzeba?to rowniez mnie nie zachwycilo

[aszeffel]

nie wydawało Ci się, ale dyskretnie, nie jak Vogler u Wendersa w "Z biegiem czasu"

[tangerine]

*czy mi sie tylko wydawalo, czy w jednej ze scen pasterz kuca za potrzeba?to rowniez mnie nie zachwycilo

dobrze, że reżyser nie postanowił śledzić przygód tych mrówek, które całą sprawą się zainteresowały...

[miecznik]

Jakby dodać narrację Krystyny Czubównej to uzyskalibyśmy świetny film przyrodniczy dla kanału ANIMAL PLANET.
Zauważcie, że jak pasterz był chowany, kózka samotnie umierała w lesie oraz jak drzewo zostało całkowicie przykryte pojawiała się mrożąca krew w żyłach cisza grobowa i ciemność. Może więc jest to film o upływie czasu, że wszyscy razem z przyrodą zmierzamy do tego samego celu, czyli do naszego końca.
Sam film oglądało się świetnie. Dla mnie akcja rozkręciła się na dobre jak przyjechali legioniści rzymscy na motorach. Obraz nie był, ani na chwilę nużący. Reżyser nie katował nas długimi, powolnymi ujęciami. Ujęcia były dobrane w dobrej proporcji.
Cudowny, wspaniały i taki pełny prawdziwego życia bez udawania i nadmiernego artystowskiego nadęcia (brak czegoś takiego jak "sztuka dla sztuki"). Ocena "6"!

[tangerine]

Racja, też zwróciłem na to uwagę - narracja precyzyjna, co do milimetra... I faktycznie ten motyw ciemności można odczytywać jako wizualny tytuł filmu...

[michuk]

Koza... drzewo... starzec.... węgiel.
Zdecydowanie nie dla mnie.

[psubrat]

To ja idę na "Wściekłą senność". Szczerze mówiąc, nie zazdroszczę teraz p. Koppelowi, który jest w jury konkursowym, dyskusji nad oceną tego filmu. To dla mnie zwyczajna kopia senności, okraszona paroma sztuczkami inscenizacyjnymi, które przesuwają film w stronę fabuły, a nie paradokumentu.

[okon]

Mam nadzieję, że ktoś odważny kupi ten film.

[miecznik]

Mam nadzieję, że ktoś odważny kupi ten film.

Mam nadzieję, że ten film wygra konkurs. Wtedy jest duża szansa, że pojawi się w pakiecie 10.ENH, który będzie objeżdżać kina w całej Polsce.

To film o tym, że każde istnienie (ludzkie, zwierzęce, roślinne) ma swój początek i koniec. Rodzimy się i umieramy. I to od nas zależy, jakie to życie będzie. Każde istnienie zostawia swój ślad na ziemi, wszystko jest powtórnie wykorzystywane. Każdy zostawia swój "owoc".

Jeżeli chodzi o drzewo, które zamienia się w węgiel, a potem w popiół, to ważną sceną było ujęcie sprzątania kościoła. Kobieta z namaszczeniem przekazuje zebrany kurz i popiół naszemu pasterzowi. A pamiętacie, co dalej pasterz z tym popiołem robił? Do czego było mu to potrzebne?

Film niosący nadzieję i pozytywne przesłanie, że wszyscy i wszystko na tym świecie jest potrzebne - wszystko gra ze sobą w harmonii. Jedynie lękiem nas ogarnia, co jest po końcu.

[Grzes]

Podoba mi się miecznik to, co napisałeś. Ja zrozumiałem film w ten sam sposób, i też mi się jak dotąd najbardziej z konkursowych filmów podobał. A z "Wściekłą sennością" dla mnie nie miał zbyt wiele wspólnego.

[Ojciec Dyrektor]

Piękne kino, wspaniale sfilmowana w doskonałych zdjęciach i rytmie opowieść, dla mnie o przemijaniu a z drugiej strony o namacalnym, uwidocznionym na celuloidzie wzajemnym współgraniu i przenikaniu się całego ziemskiego ekosystemu, w sensie zarówno duchowym jak i czysto biologicznym.