Ne change rien

[Fulu]

100 minut tortur?
Adrian Fulneczek

Podczas seansu „Ne change rien” (2009 r.) kilku-nastu znudzonych widzów opuściło salę. Nie potrafili docenić sztuki?

Wybierając się na film Pedro Costy trzeba wiedzieć, czego się spodziewać. Po pierwsze, warto odnotować, że trudno nazwać ten twór filmem w rozumieniu klasycznym – trudno mówić tu o jakiejkolwiek fabule. Trudno też jednak, w tym przypadku, uznać to za wadę.

„Nie zmieniaj niczego” to trwający dokładnie sto minut taniec czerni i bieli ze światłem. Na tym to dzieło polega. Reżyser rezygnuje z kolorów, co - w połączeniu z różnym naświetleniem - pozwala mu osiągnąć niesamowite efekty.

Ustawiona w jednym miejscu kamera przez wiele minut obserwuje aktorkę i piosenkarkę Jeanne Balibar lub (w znacznie rzadziej) któregoś z jej muzyków. Balibar ćwicząca z zespołem, Balibar ćwicząca z zespołem w innym pomieszczeniu, Balibar sama w studiu nagrań, Balibar podczas koncertu... Właśnie z takich pojedynczych, bezlitośnie ucinanych scen składa się ten film.

Prawie każda z nich jest zrobiona z innym pomysłem, ilością światła, z innego ujęcia. Później do końca sceny nic już się nie zmienia. Kamera jest tutaj jak aparat fotograficzny. Ustawia się blisko twarzy aktorki i po prostu ją obserwuje. Portretuje. Fotografuje. To zapewne efekt długotrwałego przygotowywania kolejnych ujęć, ale efekt końcowy... Cóż, sceny są po prostu piękne.

Ktoś znudzony „Ne change rien” mógłby już w trakcie projekcji pytać: „ok., to ładne, ale po co film? Zamiast męczyć widownię można było zrobić pokaz slajdów z 15 przednimi zdjęciami.” – ...co niekoniecznie byłoby pozbawionym sensu pomysłem. Dwie rzeczy przemawiają jednak za rozwiązaniem, które wybrał Costa:

1) zdjęcia nie śpiewają – a ważną częścią tego obrazu jest dźwięk i muzyka, który uzupełnia prawie każdą scenę. To zazwyczaj proste kompozycje lub jeden, grany w tle gitarowy riff i przyjemny głos Balibar
2) scena przećwiczenia fragmentu opery „La Perichole” – która naprawdę wynagradza wszelkie niedogodności, dla niej warto obejrzeć pozostałą część filmu. Kilka minut nieruchomego zbliżenia na twarz wydającej z siebie operowe dźwięki artystki, której co chwilę przerywa nauczycielka żądając poprawienia danej sylabę. Nieporównywalne z niczym artystyczne doświadczenie.

Z drugiej, obiektywnej strony patrząc, wypada dodać, że ujęcie, w którym przez kilkadziesiąt sekund oglądamy statyw mikrofonu i wzmacniacz firmy VOX (nie-do-zapomnienia) rzeczywiście lepiej nadałoby się na zdjęcie. A te dwie palące papierosy Azjatki...? Albo, że wystarczyłaby ta 13-minutowa krótkometrażówka, na której podstawie zbudowano wersję dłuższą. Czy też, że w scenie, w której śpiewaczka próbuje nauczyć się melodii i tempa utworu, dziesiątki razy nucąc „pa-ra-ta-pa-pam” wiele osób powtarza pod nosem: „jeszcze raz, a wyjdę. Wyjdę, zobaczysz. Mówię poważnie. Przestań mnie prowokować...!”.

Ostatecznie jednak, naprawdę opłaca się zostać. W klimat tego filmu można się wczuć, a zamysł reżysera zrozumieć. Potrzeba do tego odrobiny dobrej woli, ale to możliwe. Szczególnie, że główna postać, którą tak długo dane nam jest oglądać i słuchać, z uśmiechu przypomina samą Julię Roberts, jest charyzmatyczna i ma przyjemny głos. Dodatkowo w tle subtelnie pogrywa gitara, a ujęcia są – jak już wspominałem – niczym doskonałe czarnobiałe fotografie.

Złośliwi będą mimo wszystko szemrać, że film najlepiej opisują słowa pierwszego w nim utworu („tortury, tortury, torturujesz mnie...”) lub, że „Jestem Twoim diabłem” to najbardziej NIEsexownie zaśpiewany utwór w historii. Na drugi zarzut najlepiej odpowiada sam reżyser, który z okrutnie ironicznym uśmiechem, najpierw ukazał 5 minutową scenę nagrywania utworu, a później, kolejną... jego odsłuchiwania!

Ja w każdym razie, będę zdania, że czerpanie przyjemności z „Ne change rien” to kwestia wyłącznie odpowiedniego nastawienia. Jeśli nie będziemy domagać się zwrotu akcji (który tutaj i tak nie nastąpi) i odliczać scen do końca, ale zrelaksowani nastawimy się na kontemplację piękna, wyjdziemy z sali zadowoleni. Więcej! Będziemy przekonani, że obcowaliśmy ze sztuką. Tą najwyższą.

źródło:
http://mlodzi.wroclaw.pl/index.php?opti ... Itemid=105

[tangerine]

Za późno, teraz już nie grają... Szkoda, że wcześniej nie wrzuciłeś tej opinii to bym zweryfikował...

[Fulu]

sam niestety poszedłem na drugi seans - na youtubie można znaleźć 13 minut filmu krótkometrażowego "ne change rien", które w całości zostały wstawione w dłuższą wersję tego filmu.

[MK]

ja wyszlam z seansu , chociaz pozno.
ten film nadawalby sie jako extra do plyty tej aktorki/ piosenkarki, ale jako dzielo samo w sobie raczej nie ma specjalnie sensu. to zapis prob przy nagrywaniu plyty, w zasadzie nie ma tam nic wiecej. Wyszlam jednak z powodow muzycznych, Balibar tak falszowala, ze po prostu rozbolala mnie glowa, zwlaszcza jak brala wysokie tony, glos jej zjezdzal na pobocze.
Tylko zdjecia ladne, ale to nie wystarczy

[muzka]

Mnie się film podobał. Klimat (bo bezsprzecznie był), zdjęcia, nieidealny, ale ciekawy głos bohaterki, muzyka... to wszystko tworzyło pewną całość, która mnie urzekła. Owszem, trzeba było mieć cierpliwość, ale i autentyczne zainteresowanie taką tematyką. Na mój odbiór być może wpłynął fakt, że uczestniczyłam w wielu próbach różnych zespołów i wykonawców. Do wychodzenia ludzi przez cały czas trwania filmu zdążyłam przywyknąć i nawet mnie nie rozpraszało. Hm... może wyrażę się niezręcznie, ale było subtelnie, relaksująco...

[aszeffel]

mnie podobała się scena z Azjatkami, palącymi papierosy i z Balibar, śpiewającą do słuchawki telefonu, ta piosenka, którą śpiewała, miała piękny tekst, ale nie potrafię zacytować, no i wciąż mam przed oczami krzaczaste brwi Costy z jakiegoś zdjęcia, szkoda, że nie udało się ściągnąć go do Wrocławia

[Tomassi]

Ja zostałem do końca. Dobre zdjęcia. Ale to za mało. Równie dobrze można by chwalić film za efekty specjalne.

A przede wszystkim czuję się źle, z tym, że byłem świadkiem publicznego ośmieszenia wokalistki z przyjemnym głosem, ale też z problemami z rytmem i artykulacją oraz dość przeciętnego zespołu, złożonego jednak z niezłych muzyków, którzy nie potrafią lub nie chcą tej wokalistce pomóc. Zespół za bardzo uwierzył w swoją wielkość. A reżyser w tej wierze utwierdził.

[cze67]

Niezła wokalistka (piękna kobieta) spotyka marny zespół, który karze jej śpiewać banalną i śmiertelnie nudną melodię. Po każdej partii, podczas których pani zmagała się z tematem, z sali kinowej ubywało ludzi. Nie wiem dlaczego reżyser filmu upatrzył sobie ten fragment, być może jest sadystą i postanowił zniechęcić widzów do muzyki tej grupy. Mnie z sukcesem.

[kata_strofa]

Ja, podobnie jak Tomassi, nie wyszłam z filmu, ale byłam ogromnie zirytowana, a zarazem zażenowana tym, że zawodowa wokalistka nie potrafi powtórzyć najprostszych melodii, które ja pamiętam po pierwszym zagraniu i jestem w stanie zaśpiewać do dziś. Nie mówiąc już o totalnym nietrzymaniu tempa i niemożności "wklepania się" ze słowami w melodię. Przecież do tych melodyjek to można i książkę telefoniczną zaśpiewać...
Nawet jeśli miał to być film o zmaganiu się ze słabościami, to moim zdaniem zawodowcom coś takiego nie przystoi. Mam po tym filmie niesmak, który pozostał do dziś.

[Tomassi]

Mnie uderzyło to, że owszem, Pani się stara, ale sobie nie radzi - za to zespół nie próbuje jej (i ostatecznie sobie) pomóc. Dziewczyna pierwszy raz słyszy ograny przez resztę temat i od razu zostaje wrzucona na głęboką wodę - puszczają jej zapętlona gitarę, pojawiają się problemy z rytmem (nawet to sygnalizuje, wspominając o synkopach), zamiast jej to zagrać z bębnami. Nie idzie jej, ale wszyscy ją chwalą i zaraz każą nagrywać.

Wymęczyła mnie też jeszcze scena z utworem o diable - zupełnie bez emocji, choć gitarzysta mało nie wyszedł z siebie. Jakby muzyka miała być oderwana od tekstu.

[MK]

chyba juz Kozyra lepiej spiewa przynajmnije filmy o jej zmaganiach ze sztuka wokalna sa o wiele ciekawsze