Arirang, reż. Kim Ki-duk

[aszeffel]

jestem ciekawa Waszych opinii o tym filmie, mnie ten rodzaj ekspresji jest zupełnie obcy, jestem introwertyczką, więc pozostałam daleko, daleko na zewnątrz, dla mnie najmilsze momenty to były te, kiedy Kim Ki-duk (uwaga: wymawiamy Kim Ki-dok) nie mówił, natomiast jego pieśń na żywo po rozmowie z publicznością była niesamowita! chylę czoło

[Dark Angel]

Ja jestem zachwycona tym filmem. Osobiście też jestem raczej introwertyczką, ale film urzekł mnie swoją bezpośredniością i uniwersalnością. Tzw. niemoc twórcza może spotkać nie tylko artystów. Zwykłym ludziom też zdarzają się okresy w życiu, kiedy nie wiedzą co dalej począć, nic im nie wychodzi. Bardzo się identyfikowałam z Kim Ki-dukiem w tym filmie, urzekł mnie swoją historią. Bardzo ciekawe szczegóły z jego życia (praca w fabrykach itd.). Po tym filmie stał się dla mnie bardziej wiarygodny jako reżyser, bardziej autentyczny. Pokazał, że na prawdę identyfikuje się ze swoimi filmami, z ich bohaterami. Mam nadzieję, że film wygra w konkursie, jak dla mnie 6/6

[psubrat]

Ja też znam smutne piosenki, ale nie robię o tym filmów...

[tangerine]

To jest film o uzależnieniu od tworzenia, o tym, że jest się artystą 24 h na dobę. Nawet w głębokiej depresji, chwili zwątpienia, nie może się powstrzymać, żeby doświadczenia wykorzystać do twórczej wypowiedzi na temat tego czym jest kino. Kiedyś dawno temy napisałem taki scednariusz, w którym młody mężczyzna nie dostaje się do szkoły filomowej, świat wali mu się w gruzach i kiedy już widz mógłby się zastanawiać czy popełni samobójstwo, on podsumowują tę sytuację w rozmowie z przyjacielem: "wszystko skończone... ale jaki to pomysł na film !". I podobnie zrobił Kim. Granica między tym co realne, a tym co kreowane zaciera się. Sztuka zwycieża depresję.

[Dark Angel]

Kim Ki-duk jest reżyserem, w filmach najlepiej potrafi się "uzewnętrznić". Ciekawe jest, że na początku nie planował tego filmu pokazywać publicznie, to miał był film dla niego, autoterapia. Zastanawia mnie co wywołało tę zmianę nastawienia, chęć pokazania tego filmu na festiwalach. Kim Ki-duk mówił, że brakowało mu festiwali i interakcji z publicznością, co jest dla mnie bardzo ważnym stwierdzeniem, ponieważ są osoby, które uparcie bronią twierdzenia, że artysta zawsze tworzy przede wszystkim dla siebie. Myślę, że Kim Ki-duk swoją postawą chociaż częściowo obalił tę tezę.

[psubrat]

Granica między tym co realne, a tym co kreowane zaciera się. Sztuka zwycieża depresję.

Dla mnie głównie kreacja, pozostaję w bezpiecznym dystansie.