Film zaczyna się zwyczajnie i niewinnie. Wydaje się, że czeka nas opowieść o rozterkach artysty, ale należy jednak pamiętać, że to Ch. Kaufmann. Jeżeli wcześniej wymyślał dziwne przejścia-tunele do umysłu aktora czy maszyny do kontrolowania snów, to również i tu nie mogło takich elementów zabraknąć. Z każdą minutą pogrążamy się w schizofronicznym umyśle, postacie zaczynają się mieszać.
Zdecydowanie odradzam oglądać tym, którzy są przygnębieni i zdesperowani. Po napisach końcowych widz może już tylko podciąć żyły i nic więcej. Zero optymizmu, zero nadziei, zero pociechy dla lepszego jutra. Po co się wysilać, jak życie nam przemija i wszyscy dążymy do śmierci?
I do tego te sceny, gdzie statyści stoją nieruchomo przez całe ujęcie.
Realizacja: Pracownia Pakamera •
powered by phpBB •
© Stowarzyszenie Nowy Horyzonty