When It Was Blue

[szelmek]

Krotko bo spać trzeba iść..

Świetnie zmontowane piękne obrazy, przemieniające się szybciej niż może bym momentami chciał po jakimś czasie stworzyły jakąś jedną całość, jakby senną wizję przewijaną na podglądzie.
I tak przez 60 min. Pięknie poprostu. Aż w pewnym momencie zacząłem się zastanawiać ile osób na całym świecie w tym dokładnie momencie widzi coś równie pięknego?

Moje myśli zwiedziły całą masę rejonów w trakcie tego filmu. Taka jazda roller coasterem dookoła głowy.

Myślę, że jeśli chodzi o ideę tego festiwalu, to ten właśnie film, jest naprawdę najtrafniejszą z trafnych pozycji. Nowe horyzonty pełną gębą.
Ciekawe czy pojawi się więcej takich filmów? Bez fabuły, aktorów tak pięknie wgniatających w fotel samym obrazem?

ok.. miałem iść spać.

Jestem zachwycony.. obecnie przechodzę stadium intensywnych fashback-ów i liczę na więcej nadchodzącej fazie REM

[MK]

ide to dzisiaj zobaczyc, narobiles mi smaku

[Querelle]

Jestem zachwycony i filmem, i spotkaniem Jennifer z liczną publicznością po seansie na zakończenie retrospektywy na enh.
Film przypomina eksperymenty Stana Brakhage'a oraz "Decasię" Billa Morrisona (3.ENH, konkurs), daleki stylistycznie od "The Time We Killed", który 5 lat temu o mało co nie wygrał ENH (przypomnę: zajał 2. miejsce, ustepując jedynie Rohmerowskiej "Jedwabnej opowieści" Eleonore Faucher). Komu odpowiada taka forma, ten musi znać, bo to pozycja obowiązkowa.

[aszeffel]

ja cieszyłam się z tych rozmów z reżyserką po seansach, odbyliśmy ich w sumie osiem! ona była niezniszczalna, właściwie ciągle pojawiały się nowe wątki, dochodziło do wyznań, wiem, że zyskała wiernych fanów, którzy przychodzili na projekcje tych samych filmów po kilka razy, to najpoważniejsza, najpełniejsza jak dotąd retrospektywa Jennifer Reeves, cieszę się, że mogłam w niej uczestniczyć:)

[MK]

bardzo mi to przypominalo Brakhage'a, mam nadzieje, ze kiedys obejrzymy jego filmy na NH

[aszeffel]

MK nie jesteś jedyną, która chciałaby zobaczyć jego filmy na festiwalu

[MK]

to krzyczmy glosniej

[psubrat]

Z ukłonem w stronę eksperymentu, ale pozostaję sceptyczny wobec chaosu niekontrolowanego na taśmie. Porównywanie tego filmu do "Decasia" to nieporozumienie, tam reżyser miał przynajmniej jakąś koncepcję, jak choćby pojawiła się klamra otwierająca i zamykająca film w postaci sceny tańca derwisza; poza tym muzyka była zdecydowanie lepiej dopasowana do obrazu. Ostatnimi moimi przygodami z kinem eksperymentalnym okazują się eksperymenty polegające na wrzuceniu wszystkiego razem bez ładu i składu. I co z tego, że plastycznie, że ładnie, że kilka warstw taśmy nałożonych na siebie. To już "Samoa" z Argentyny była ciekawsza, choć też monotonna.

[aszeffel]

reżyserka przekonywała, że żadne ujęcie nie było sklejone z drugim przypadkowo, choć trudno objąć, odkryć strukturę, bo dezorientacja jest wpisana w odbiór tego filmu, to jak migotanie światła w krysztale, niekontrolowany chaos byłby grafomanią, nie podejrzewam jej o to, jest świadoma każdego swojego gestu, przypomina mi w tym Tibora Szemzo, którego filmami i muzyką zachwyciłam się w zeszłym roku (apropos - widziałam go dzisiaj w kawiarni Monopolu, jest przecież jurorem w konkursie filmów o sztuce) i to co mówił o łączeniu elementów filmowych i muzycznych w jedną zapętloną konstrukcję dla mnie na pierwszy rzut oka kompletnie nieczytelną

[blue]

film impresyjny - świat widziany przy zmrużeniu powiek... urokliwe momenty, gdy ptaki próbowały uwolnić się z chaosu linii i plam.... szkoda, że pojawiły się te rysuneczki z promieniami słońca, sugerujące jakieś naiwne przesłanie...

[aszeffel]

tak, to found footage, stare filmy edukacyjne z lat 50, 60, Jennifer często w swoich filmach poddaje w wątpliwość naukowe, zdyscyplinowane jedną ideą, ideologią sposoby czerpania wiedzy o świecie

[eliska]

ja sie będę czepiać ,ale jutro juz moze na spokojnie ,wiec jeszcze przemysle

[eliska]

ścieżka muzyczna -tak

ale to co mnie najbardziej rozczarowało to brak emocji ,choć moze po filmie ,który bardziej jest efektem plastycznym niz filmem ,nie należy się spodziewać emocji
Mi przeszkadzało, to ze za łatwe dla mnie było odczytywanie technik użytych do zrobienia filmu to raz ,ze odczarowywało magię,dwa pozostawało tylko efektem .Za mało działania celowego artystki w obrębie obiektów /takie były tylko sladowe -wiec w rezultacie ten film był dla mnie bardziej technologiczną zabawą niż filmem .

[Wercik]

Przez pierwsze dziesięć minut obserwowałem piękne widowisko, zachwycając się harmonią dźwięku i obrazu, feerią barw, ochy i achy wypływały mi z ust w bezgłośnym zachwycie. Po dziesięciu minutach coś zaczęło się krzaczyć, dźwięk przestał współgrać z obrazem, popatrzyłem po widowni, żeby przekonać się, że tego nie widzi, więc pomyślałem, że muszę się mylić. Po kolejnych dziesięciu minutach byłem już przekonany, że może nie z samym filmem, ale na pewno z częścią mózgu reżyserki odpowiadającą za dobry gust, coś się musiało pomerdać. Wyszedłem zniesmaczony w połowie. Nie żałuję, że nie obejrzałem do końca.