Narodzony i wychowany

[Anul-ka]

Musze przyznac, ze ten film zrobil na mnie wrazenie. Kontrast cukierkowego zycia i surowych, gorskich krajobrazow porusza i zasmuca.

Jestem jednak ciekawa, co sadzicie o zakonczeniu. Kazdy z kim rozmawialam mial swoja "wersje wydarzen", czyli kto zginal, kto przezyl i co sie tak naprawde stalo.

Jakie jest wasze zdanie?
Pozdrawiam

[aszeffel]

Właściwie od jakiegoś już czasu miałam ochotę poruszyć tutaj wątek latynoski i skonfrontować, czy jakoś wytłumaczyć sobie (albo ktoś by mi wytłumaczył moje Latynosami w tym roku może nie rozczarowanie, ale... hmm. Czasami tak się zdarza, kiedy się na coś czeka za bardzo. Czekałam na Reygadasa, którego “Bitwa w niebie” bardzo mnie swojego czasu poruszyła, ogromnie. Wiem, że “Ciche światło” podobało się, a mnie pozostawiło chłodną jak nigdy. Albo Trapero. Na niego po zeszłorocznym “Mundo grua” czekałam podobnie intensywnie. I znowu to samo. W przypadku Reygadasa siedzę cicho, ceniąc go, na karb niewrażliwości własnej, mojej zrzucając winę. Z Trapero jest inaczej, jemu mam do zarzucenia, choć w ogóle zarzucać za bardzo nie lubię.

Cała ta historia wydaje mi się papierowa, poza kilkoma scenami patagońskimi, jakaś sztucznie udramatyzowana. Trapero taki był kiedyś subtelny w budowaniu wzruszeń, a tu nagle objawił naturę toporną. M.in. ten kontrast mu zarzucam. Wybór tematu, wymuszający niejako emocje już w punkcie wyjścia, bez pracy, bez wkładu. Podobał mi się natomiast drugi plan, bohaterowie patagońscy, mężczyzna, któremu umiera żona po długiej chorobie, chłopak, który nie chce przyjąć do wiadomości, że zostanie ojcem, właściciel knajpy na odludziu, jego córka. Wyobrażam sobie ten film, zapełniony tymi postaciami, uwolniony od ciężaru fabuły, jak żyłby sobie wtedy – osobny – własnym życiem, żywy, autentyczny, pozbawiony presji tego “kto zabił”, a w tym wypadku “kto umarł”.