Wchodzące ziarno.. w ucho?

[ave_Adore]

Konkursowa perełka. Minimalistyczna, prosta, wrecz surowa forma,
skoncentrowana na człowieku opowiesc o tym,
jak wazna jest przynaleznosc kulturowo-narodowa.
Pierwszy rzut oka i dosc pobiezne sady i wnioski.
Istota tkwi w umiejetnym i prawdziwym, bez udziwnien,
przebrzmiałych klisz, skonstruowaniu bohatera, ktory jest czysty dla widza,
ale paradoksalnie nie daje szans by ocenic. Trudno znalezc własciwa miare. I odniesienie.
Przeszłosc nie istnieje, terazniejszosc jest zbyt rozległa, by pokusic sie o to.
Podobnie jak opisac słowami trudno emocje, jakie zostawilo po sobie Ziarno w Uchu.
Złosc? Smutek? Zal? Nie. Nic z tego.
Jedynie tesknote za czyms niezrozumiałym. Moze za spokojem i ukojenie dla pani głownejw filmie.


P.S. Gdyby nie to, ze kupony zbieram, sama bym zagłosowała. Na 5,5.

[jersey]

dla mnie najwieksze pozytywne odkrycie konkursu ("Fantasma" za to nie zawiodla moich oczekiwan)...

[Hubert H]

Dla mnie trochę zbyt bezduszne, nie można było "wejść" w psychikę postaci.

W ogóle nie jestem fanem takiego statycznego, "plastikowego" kina.

A już strasznie irytuje mnie jego rytmiczność, powtarzanie wciąż tych samych czynności. Nie wiem, czemu ma to służyć, odbieram to bardziej jako manierę, niż świadomy zabieg.

Film miał coś w sobie, ale mnie nie zachwycił.

[ave_Adore]

Rytuał porządkuje otacząjący Cię świat i tak jak co tydzien chodzisz do Kościoła,
tak ona powtarza wciąż te same czynności.
Czułbyś sie zagubiony gdybyś stracił możliwość wypełnienia rzeczy, którą praktykujesz od zawsze.
A gdy do tego dodac inny kraj i brak ułożenia swojej tradycji w tym kraju, czułbyś sie zagrozony.


P.S. Plastikowe kina, czyli jakie? Nie rozumiem tego okreslenia względem tego obrazu.
Jest ono pejoratywne i w podstawowym sensie nie pasuje do Ziarna w Uchu.