Kosmos

[IPACOXT]

Jak pięknie sfilmowany. Brawa dla operatora. Ależ światło! Nigdy nie myślałam, że biel może zasysać kolory, zawsze wydawało mi się, że to czerń tak działa.. (wiadomo to co widzimy to odbite światło a czerń to raczej nie odbija..)
Piękne kompozycje kadrów jakby zatrzymane na chwilę po to żeby złapać oddech..
Niepiękne miasteczko sfotogafowane jak sen.. poniekąd koszmarny sen a jednak nie.. Niektóre kadry przypominały Vermeera a jeden przypominał mi Hoppera (Night Hawks). No i ten wszechobecny śnieg..
Jezu ale film. That.

[Tablis]

Bardzo ładnie sfilmowany, faktycznie. Tylko sensu za grosz. Nie klei się ten film, sceny się nie kleją, tak tematycznie jak i logicznie. Miał być film niezmiernie głęboki, taki był wyraźny cel reżysera i takich filmów nie cierpię. Film powinien mieć coś do powiedzenia, a nie to wymuszenie symulować.

[aszeffel]

tak dyskutowaliśmy o tym filmie w 2010 roku

https://forum.mlodehoryzonty.pl/viewtopi ... =63&t=2249

[IPACOXT]

Treść jakoś wydała mi się prosta - od dawna oglądam filmy jak dziecko, daję się reżyserowi prowadzić za rękę i może ze mną robić co chce, o jak to brzmi no ale tak mam..
( jak czytam/oglądam kryminały to zawsze daję się wyprowadzić w pole).
Warstwa wizualna jednak to zupełnie co innego - dla pięknego obrazu rezygnuję z fabuły (czasem może w ogóle nie być historii w filmie). I w Kosmosie historia wydała mi się prosta i oczywista to i przestałam się nią zajmować. Za to zdjęcia, światło, organizacja kadru - to złapało mnie za gardło, zabrało oddech .. przepiękny wizualnie film w niepięknym miejscu.. Niekiedy we śnie są (ja mam) takie obrazy oświetlone bardzo "poziomym" światłem jakby o zachodzie słońca i ten film miał takie światło, portrety kobiet (szczególnie nauczycielki) miały światło jak z Vermeera.

[tangerine]

Faktycznie sceneria w jakiej toczy się akcja filmu jest największym jego atutem. Szkoda więc, że reżyser tak udziwnił swoją opowieść. Nie wiadomo czy chodzi tutaj o pokazanie zatopionego w przeszłości miasta znajdującego się w przededniu nieuniknionej zmiany. Trudno powiedzieć.

[Mariza]

Szkic historii nie jest zbyt nowatorski, ale będę bronić Kosmosu prawie jak niepodległości.
W zasypanym śniegiem, małym miasteczku, znikąd, pojawia się dziwny przybysz, snując monologi o wieczności i naruszając obowiązujące kanony, czym elektryzuje skostniałą społeczność. Takie niemal baśniowe scenariusze pojawiały się choćby w filmach Herzoga czy Tarra, jednak refleksja, jakiej służy historia o tajemniczym dziwaku, stawia Kosmos Rehy Erdema w pełnej jaskrawości postmodernistycznego światła.
O mnogości interpretacji Kosmosu świadczy już pierwsza scena przywołująca początek filmu Ludzkość Bruno Dumonta. Tajemniczy mężczyzna ucieka w szaleńczym popłochu.
Skąd przychodzimy ? Kim jesteśmy ? To pytania jakie stawia Erdem - wciąż nie znalazł na nie odpowiedzi, co niestety doskonale widać w Kobiecych Pieśniach.

[IPACOXT]

Wszystko ma swój czas. Próby przyspieszenia czy opóźnienia źle się kończą i zawsze są kosztowne - śmierć nauczycielki, śmierć chłopca czy brak miłości w przypadku samego Przybysza.
Też będę bronić Kosmosu jak niepodległości, tylko że dla mnie nie był ani dziwaczny ani niezrozumiały. Wszystko było jasne i boleśnie klarowne - porządku natury nie można bezkarnie zmieniać bo po prostu, że się posłużę wytartym, banalnym określeniem, co ma być to będzie, a co się stało to się nie odstanie.

[m4ro]

Piękny film.