Taka piękna dziewczyna

[Franciszek]

Miałem dość duże oczekiwania w stosunku do tego filmu. Jakoś tak przeczytałem opis w katalogu i od razu zaznaczyłem na zielono. Myślałem, że będzie mocno - męczący psychicznie, fizycznie. Nic z tych rzeczy. Taką piękną dziewczynę oglądałem z przerażającą obojętnością. Bohaterki nie rozumiałem i nawet nie chciałem rozumieć. Brakowało mi jakiegokolwiek kontekstu tej historii, jakichś motywacji bohaterów. W głowie układają się banalne scenariusze (albo i nie), których jednak nie kupuję. Postępowanie bohaterów wydało mi się irracjonalne. I pomimo wielu scen gwałtów ojca na córce (chociaż czy to były w ogóle gwałty?), film oglądało mi się... swobodnie, na luzie. Chyba nie o to powinno tu chodzić. Dla mnie: rozczarowanie.

[OYE]

A dla mnie to film mocny, wstrząsający. Właśnie dlatego, że to córka domagała się takich dowodów miłości. Tylko taką miłość ten...ojciec jej ofiarowywał, jak się później okazało, pewnie niemal od samego początku. Tak bardzo pragnęła być jego kochaną córeczką, że gorliwie wypełniała obowiązki córki matki, żony, słuźącej. Pytanie: w jakim stopniu miłość (obojętne do kogo) jest tym, co do tego kogoś się czuje, a w jakim stopniu tym, czego się od tego kogoś oczekuje. Gdzie jest granica poświęcenia w miłości. Ta miłość była zachłanna, patologiczna ale kto tak naprawdę kogo wykorzystywał? I kto kogo bardziej potrzebował?

[tangerine]

Ta miłość była zachłanna, patologiczna ale kto tak naprawdę kogo wykorzystywał? I kto kogo bardziej potrzebował?

Bardzo mnie przekonałeś żeby zobaczyć ten film. Ale mimo, że filmu jeszcze nie widziałem to odpowiedź na Twoje pytanie nie jest chyba trudna. W relacji rodzic - dziecko reguły ustanawia dorosły i to on jest zawsze odpowiedzialny. Podobnie w relacji zwierzchnik - podwładny co świetnie zostało ujęte w prawodawstwie. Przyjmuje się, że jeżeli był choćby jeden gwałt w tej relacji, wszystkie późniejsze "dobrowolne" współżycia są traktowane jako pod przymusem. Więc jak rozumiem, mamy w tym filmie pogłębiony "syndrom sztokholmski".

[OYE]

Tak, reguły ustanowił ojciec, ale córka potem je starannie egzekwowała. A on, mam wrażenie, też juź nie był w stanie tego zmienić.

[OYE]

Nawet bardziej syndrom Natashy Kampush

[Franciszek]

Zazdroszczę takich przemyśleń. Musiałem gdzieś zgubić swoją wrażliwość

[OYE]

Panuje przekonanie, że taki związek polega na gwałtach. Ale tu przewrotnie pokazano, jak dziecko żąda w zamian swoich "praw" wynikających z jego nowej pozycji. Zresztą to już nie dziecko, to kobieta, która nie zna innego życia. Kiedy nagle ojciec zaburza znany jej ład, buntuje się.

[Franciszek]

Panuje przekonanie, że taki związek polega na gwałtach. Ale tu przewrotnie pokazano, jak dziecko żąda w zamian swoich "praw" wynikających z jego nowej pozycji. Zresztą to już nie dziecko, to kobieta, która nie zna innego życia. Kiedy nagle ojciec zaburza znany jej ład, buntuje się.

Tak jest w rzeczywistości tutaj, zgadzam się. Ale dlaczego ta kobieta nie poznała innego życia? Przecież nie jest trzymana pod kluczem. Czy nikt nie wiedział o jej istnieniu, była izolowana? Przecież gdyby chodziła kiedyś do szkoły, to wiedziałaby, że taka relacja jest nienormalna. Gdzie matka? (Niby nie jest to istotne, ale dla mnie jakieś znaczenie może to mieć). Zastaliśmy historię w pełni rozwinięta, a mnie zabrakło podwalin całej tej sytuacji. Jak w ogóle doszło do rozwinięcia się tak chorej relacji. Bo sama chora relacja jest tu oczywista, zrozumiała, ale dla mnie w tym wypadku zupełnie nieinteresująca.