Niebieski Caprice

[Grzes]

Co roku nie mam wielkiej ochoty chodzić na większą liczbę filmów na tym festiwalu, bo wiecznie mam wrażenie, że wszystkie są robione przez debiutantów (nawet jeśli w rzeczywistości jest zupełnie inaczej), którzy nie mają nic do powiedzenia od siebie, nie szukają własnego stylu, ale za to podręcznik scenopisarstwa wkuty mają na pamięć, przez co wszystkie filmy są do siebie podobne, i nudne zwyczajnie. Zwykle jest jednak jakiś tytuł, który się wyraźnie wyróżnia. W tym roku tym tytułem będzie chyba dla mnie Niebieski Caprice. Film zrobiony przez debiutanta, ale robiący wrażenie pewnością ręki, jasnością tego, co chce powiedzieć, i jak. Rzecz niby o seryjnych mordercach, ale z obrazami ich działań ograniczonymi do minimum, koncentrująca się w zamian na dynamice relacji pomiędzy bohaterami. Do tego pozostawiająca wiele tropów interpretacyjnych związanych z zakorzenieniem ich działania w amerykańskiej kulturze, z samotnym mścicielem, miłością do broni oraz brzydkim ale arcyamerykańskim tytułowym samochodem. Rzecz mocna i subtelna zarazem. Nieoczywista. Polecam.

[aszeffel]

zgadzam się, doceniam, ale jest to kolejny film, który przechodzi jakby obok mnie, potrafię zrozumieć, że dokładne przepracowanie przez reżysera tematu powoduje u niego naturalne wzruszenie, jednak łzy w oczach czy wbicie w fotel, które deklaruje publiczność, zastanawia mnie i zadziwia. Te uczucia -mimo szczerej chęci- nie są moim udziałem.

[psubrat]

Mój ulubiony film konkursu, choć jednocześnie nie wybitny.

[doktor pueblo]

Niezły. Doceniam, że reżyser nie skusił się na pójście ścieżką sensacji, ale z drugiej strony w fotel nie wbija. "Słoń" to to nie jest.

[Grzes]

Zgadzam się, że w fotel nie wbija, ale co z tego (na dotychczasowych AFF nic mnie nie wbiło - za słabe młotki Amerykanie stosują). A Słoń to nie jest, bo chyba nie miał być - mimo podobieństw to trochę inne kino (bardziej, nazwijmy to "problemowe", mniej "artystyczne", czego nie uważam za wadę) i trochę o czym innym - o tym, jak manipulacja głodem uczuć/autorytetu, która pojawia się pod każdą szerokością geograficzną, i która w normalnym przypadku prowadziłaby (tylko) do jakichś dysfunkcji emocjonalno-społecznych, w warunkach amerykańskiego społeczeństwa (z jego kultem siły, uwielbieniem dla broni itd.) prowadzi do tragedii.

[vifon00]

Niebieski Caprice pozostawił mnie całkowicie obojętnym i na (wybitnie niesympatycznych) bohaterów i ich dramaty(które chyba nie do końca pojąłem). Film próbuje odkryć pochodzenie zła, ale zmierza do banalnej konkluzji - że zło jest bezsensowne. Ładnie zrobiony, ale przeraźliwie zimny film.

[sally]

Skromny, zdyscyplinowany, konsekwentnie stworzony obraz podejmujący problem psychopatii. Nie wzruszał, nie szantażował, nie rościł sobie większych praw do moich emocji- i w konsekwencji otrzymał wszystko. Im więcej dawał mi przestrzeni, tym bardziej porażał. Jedyny konkursowy film, który biorę w całości.

manipulacja głodem uczuć/autorytetu, która pojawia się pod każdą szerokością geograficzną, i która w normalnym przypadku prowadziłaby (tylko) do jakichś dysfunkcji emocjonalno-społecznych, w warunkach amerykańskiego społeczeństwa (z jego kultem siły, uwielbieniem dla broni itd.) prowadzi do tragedii.

Zupełnie się z tą opinią nie zgadzam- różnica wynika raczej z tego, kto i w jaki sposób ten głód zaspokaja, a nie w jakich to się dzieje warunkach.