Jack i Diane

[eliska]

dla mnie to film o kobiecości, w niejednoznaczym wymiarze. Z lękami związanymi z seksualnością, z brakiem miłości. Włochaty potwór to synonim tych wszystkich lęków.

[kovan]

Zupełnie nic specjalnego moim zdaniem, i chyba najsłabszy film Spectrum, jaki widziałem.
No ale w zasadzie wybrałem się na seans, żeby popatrzeć na Juno Temple i akurat pod tym względem byłem zadowolony

[aszeffel]

Ciekawy film, choć pozostawił pewien niedosyt. Ale to chyba tak, jak eliska pisze o "Mistrzu", że pozostawia po sobie pustkę i jest to świadomy, zaplanowany efekt, tak tu: niedosyt wpisuje się chyba w naturę tego filmu. Niejasność, której nie wymaże zwizualizowany potwór, symbol dziewczęcych lęków przed przekroczeniem granicy dorosłości, a co za tym idzie fizycznej granicy ciała. Konwencja horroru i upostaciowienie zagrożenia jest tak samo niebezpieczne dla odbioru tego filmu, jak to się stało choćby w "Post tenebras lux", z którym natychmiast mi się ten zabieg skojarzył. Zresztą pytałam o to Reygadasa. Dlaczego zdecydował się na narracyjną ramę - sceny z czerwonym kozłem z walizeczką, uosobieniem zła, kiedy w pozostałej części filmu pokazuje zło raczej w postaci niewidzialnego kamyka, który zaledwie uwiera, ale -nieustannie delikatnie uwierając- doprowadza do nieodwracalnych zmian. Piękne i straszne były te warkocze z mlaskaniem wijące się pomiędzy wnętrznościami. Nieustanny upływ krwi. Kobiecości towarzyszy lęk, a jednocześnie chęć przekroczenia, fakt zanurzania się w biologiczność i potrzeba ucieczki od niej. Ten film znalazł swój sposób, żeby oddać ambiwalencję tego doświadczenia. Doceniam, bo zrobił to nietypowo.

[miecznik]

Zupełnie nic specjalnego moim zdaniem, i chyba najsłabszy film Spectrum, jaki widziałem.
No ale w zasadzie wybrałem się na seans, żeby popatrzeć na Juno Temple i akurat pod tym względem byłem zadowolony

Juno Temple? Przyznaj się, że bardziej pociąga Ciebie Kylie Minouge?

A te wstawki "wnętrznościowe" braci Quay były obrzydliwe, zamykałem wtedy oczy, nie mogłem tego oglądać.

[vifon00]

Podobała mi się intymność tego filmu. Subiektywizm jest czymś, co jak uważam, świetnie sprawdza się w portretowaniu tak bliskich relacji, świat widzimy w zasadzie od wewnątrz tej "bańki", w której żyją zakochane bohaterki, co bardzo intensyfikuje emocje. Jednak nie wszystkie elementy były zasadne, cały "potworny" wątek wydawał się zbędny, sądząc z reakcji widzów na sali ludzie nie wiedzieli za bardzo czy odbierać go jako campową zgrywę, czy raczej mało strawny horror.