Like Someone In Love

[vifon00]

Słyszałem opinie, że to film o niczym, błaha komedia sytuacji. Nic bardziej mylnego. Scenariusz jest na tyle precyzyjny, że właściwie nic, żadne słowo nie pojawia się tu przypadkowo.
Będę teraz spoilerował, więc kto nie oglądał, niech nie czyta.

Każdy odgrywa tutaj role, jak w życiu. Dziewczyna, którą poznajemy jako zwykłą studentkę, wkrótce okazuje się callgirl, chociaż z tej formy wybija ją na krótko przyjazd babci. Bohaterka nie pozwala sobie jednak na odgrywanie kochającej wnuczki, co będzie miało swój niezbyt przyjemny efekt w niedalekiej przyszłości. Ląduje u starszego pana, sympatycznego profesora, który robi wszystko, by wejść w rolę kochanka. Dziewczyna szybko podejmuje grę. Ich rozmowa toczy się wokół rzekomego podobieństwa dziewczyny do zmarłej żony profesora, potem do kobiety z portretu, pierwszego japońskiego obrazu nie kopiującego stylu zachodniego. Koniec końców do niczego nie dochodzi, dziewczyna zasypia. Z samego rana starszy pan odwozi ją do szkoły, gdzie bohaterka spotyka zazdrosnego chłopaka, reagującego agresją, na jej nieszczerość. Profesor nie ma innego wyjścia, jak przed chłopakiem grać opiekuńczego dziadka, raz wtłoczony w tę rolę, nie potrafi już z niej wyjść. Na scenie pojawia się też sąsiadka, od dawna zakochana w profesorze, ale z powodu niemożności bycia żoną, odgrywa zrzędliwą, nadmiernie ciekawską staruszkę, bo tylko tak może zachować kontakt z obiektem swoich uczuć. Niedługo potem chłopak dowiaduje się o prawdziwej tożsamości starszego mężczyzny, wpada w furię, szturmuje jego mieszkanie. Chociaż film się urywa nagle, jasne jest co zdarzy się dalej. Nikt nie wykorzysta swojej szansy. Sąsiadka nie stanie się żoną profesora, profesor nie stanie się kochankiem pięknej dziewczyny, chłopak nie zdobędzie jej ręki, a dziewczyna nie przestanie dryfować coraz dalej od swojej rodziny, coraz bardziej samotna, razem ze swoim sekretem. Kiarostami pozornie kończy swoją opowieść bez morału, przesłanie ukryte między wierszami jest jasne.
Tytuł filmu: "Jak ktoś zakochany", zakochany pozornie, udający zakochanie. Tak jak wszyscy w tym filmie.

[Grzes]

Wszystko czytam tak samo, a mimo to uważam film Kiarostamiego za błahą komedię. Coś ze mną nie tak?

[vifon00]

Podejrzewam, że wszystko z tobą tak, mamy tylko inne pojęcie słowa"błahy"

[Mrozikos667]

Cóż, mam podobnie jak Grzes - widzę w tym filmie to, co vifon, ale mimo wszystko pytam: po co? Po co powstał film, który dotyczy dokładnie tego samego zagadnienia, co "Zapiski z Toskanii", tylko w trójkącie, a nie w parze? Nie przekonało mnie to zupełnie - w poprzednim filmie Kiarostamiego sytuacja była mniej jednoznaczna, a napięcie między bohaterami nakreślone subtelniej i z większym wyczuciem (w czym również zasługa lepszego aktorstwa; tutaj np. aktor grający chłopaka trochę moim zdaniem przeszarżował). Nieźle się to oglądało, ale niedosyt jest spory.

A tak swoją drogą - ciekawe, dlaczego Japonia.

[vifon00]

A tak swoją drogą - ciekawe, dlaczego Japonia.

Jak to dlaczego? Kiarostami samochodem przez Tokyo jeszcze nie jechał.

[okon]

Jedni pytają "po co" w wątku o Benningu, inni w przypadku Kiarostamiego. Zastanawiam się po co.

Podobało mi się bardziej niż "Copie conforme", właśnie dlatego że błahe i bezpretensjonalne. Choć nie tak bardzo, by nie zapomnieć o filmie po tygodniu. W tym pierwszych Binoche była nieznośna (zresztą ta pani ostatnio jest w peletonie złych ról w złych filmach znanych reżyserów; ciekawe, jak zepsuje Dumonta), za to Shimmel po prostu nie umie grać, niech wraca do opery.

Bardzo ładnie napisane, vifonie.

[Mrozikos667]

A tak swoją drogą - ciekawe, dlaczego Japonia.

Jak to dlaczego? Kiarostami samochodem przez Tokyo jeszcze nie jechał.

Ha, no tak! Podoba mi się to wyjaśnienie

[konsek]

okon, ja bardzo proszę, by juliette binoche nie zepsuła nowego dumonta, bardzo proszę - obawiam się jednak, że twoje, i w sumie moje, obawy nie są bezpodstawne